De geschiedenis van Laurensberg

Laurensberg kan terugkijken op een lange geschiedenis die rijk is aan tradities. In de Romeinse tijd was er een Romeins heiligdom op de Kirchberg, wat werd bewezen door de vondst van een viergodensteen. In de wijk Laurensberg stonden ook Romeinse herenhuizen.

Op de Kirchberg werd in de Karolingische tijd een kerk gebouwd, die voor het eerst werd genoemd in een document van 17 oktober 870. In dat document schonk Lodewijk de Duitser de kerk aan de abdij van Prüm "ad antiquum campum", d.w.z. de kerk op het altem Kamp, het landgoed op de Kirchberg dat vandaag de dag nog steeds deze naam draagt.

In 896 schonk koning Zwentibold van Lotharingen de landgoederen Seffent en Schurzelt aan zijn familielid, abdis Gisela van Nijvel, de dochter van koning Lotharius II van Lotharingen. Later ging de kerk en daarmee de landgoederen waarschijnlijk terug naar het Rijk en dus naar aartsbisschop Engelbert van Keulen.

De eerste schriftelijke bewijzen van de plaatsnaam St Laurentii Bergh dateren uit 1218, toen de aartsbisschop de kerk schonk aan de abdij St Mary in Aken, waarvan hij eerder provoost was geweest. In die tijd was Laurensberg met zijn parochiekerk al het centrum van een uitgebreide parochie die Orsbach, Seffent, Laurensberg, Vetschau en Soers omvatte, evenals Richterich, Scheid, Horbach en Steinstraß.

Laurensberg was echter tot de 18e eeuw geen zelfstandige gemeente, maar vormde een "Hirtschaft" of "Quartier" in het Keizerrijk Aken en behoorde tot het graafschap "Pont".

De nabijheid van de Akense Pfalz is waarschijnlijk de reden waarom koninklijke ministeries zich al vroeg vestigden in dit gebied van de voormalige Romeinse landgoederen, die in Frankisch fiscaal bezit waren overgegaan, en talrijke belangrijke landgoederen deden ontstaan, waardoor de landbouw, ondersteund door de molens op de waterrijke beken, dominant bleef.

Laurensberg heeft in de loop van zijn historische ontwikkeling zowel goede als slechte tijden meegemaakt. De oorlogen en vetes die door de eeuwen heen in de buurt van Aken zijn uitgevochten, hebben ook hun sporen nagelaten in de gemeente Laurensberg. De inwoners werden vaak geplunderd door woedende hordes soldaten en moesten de verdedigingsoorlogen van de magistraat van de "Vrije Keizerstad" Aken helpen financieren met hoge bijdragen.

Pas tijdens de Franse Revolutie veranderden de omstandigheden en werden de oude banden van het feodale systeem verbroken. Tijdens de Revolutionaire Oorlogen kreeg de gemeenschap opnieuw te maken met inkwartiering en de daarmee gepaard gaande onlusten van zowel de keizerlijke als de Franse kant en pas in 1797, toen het hele gebied op de linkeroever van de Rijn onder Franse heerschappij kwam, hielden de gewapende conflicten op.

Laurensberg, met de grenzen van de oude parochie, werd eerst een gemeente en daarna een burgemeestersambt onder de nieuwe bestuursregels. Na de val van Napoleon behoorde Laurensberg tot de Rijnprovincie en dus tot Pruisen.

Opnieuw had de gemeenschap te lijden onder de twee wereldoorlogen van deze eeuw en ook Laurensberg had veel gevallen en vermiste burgers te betreuren. Hoewel de woede van de oorlog over de gemeenschap raasde, bleef ze gespaard van grote verwoestingen.

In de laatste twee decennia voor de aansluiting bij Aken in 1972 had Laurensberg zich ontwikkeld tot een voorstedelijke gemeente van Aken dankzij royaal ontwikkelde nieuwe woonwijken op een uitstekende locatie. Deze trend heeft zich tot op de dag van vandaag voortgezet, wat goed te zien is aan de toename van het aantal inwoners van 9.978 in 1970 tot 20.436 eind 1995.